Ας εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία

Αυτό που χρειάζεται κατά τη γνώμη μου είναι να δούμε πίσω από όλα αυτά μια τεράστια ευκαιρία. Ευκαιρία για αλλαγή. Ωστόσο, καμιά ευκαιρία δεν είναι από μόνη της σημαντική, αν δεν υπάρχει κάποιος να την αξιοποιήσει. Να την αξιοποιήσει με τρόπο τέτοιο, ώστε να πάει παρακάτω. Με τρόπο δημιουργικό. Κουράστηκα από όλες αυτές τις συζητήσεις που καταλήγουν, στην καλύτερη περιπτωση, στο οτι φταίει το σύστημα. Λες κι εμείς ειμαστε τελειως έξω απο αυτό. Δεν φροντίζουμε καθημερίνα με νύχια και με δόντια να το συντηρήσουμε; Να το αμφισβητήσουμε που και που, αλλά με τρόπο τέτοιο ώστε στην πραγνματικότητα να νομιμοποιούμε την ύπαρξή του;Δεν ξέρω, αλλά εγώ νομίζω οτι το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ισότιμα μέλη του, αν όχι πιο ισχυρά. Εμείς ψηφίζουμε και συντηρούμε αυτή τη διακυβέρνηση-όχι τη συγκεκριμένη κυβέρνηση απαραίτητα-αλλά τον τρόπο. Εμείς επιλέγουμε να ανεβάζουμε κάθε 4 χρόνια κάποια πρόσωπα στην "εξουσία" για να μπορούμε στο πρόσωπό τους να εκφράζουμε την οργή μας. Γιατί αν δεν υπάρχουν αυτοί ποιόν θα βρίζουμε; Με ποιόν θα αγανακτούμε; Ποιός θα προσωποποιεί τη διαστροφή μας; Οφείλουμε στους εαυτού μας να αλλάξουμε τον τρόπο που ορίζουμε τον εαυτό μας μέσα σις καταστάσεις. Οφείλουμε να απεγκλωβιστούμε από κατηγορίες και ταμπέλες και να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχει ο καθένας μας για να κάνει μια ουσιαστική επανάσταση. Δεν έχει νόημα να μείνουμε σε μια κατάσταση κριτική απέναντι σε ότι συμβαίνει ή συνέβη αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος που έσπασαν και κατάκαψαν την Ελλάδα. Αυτό που εγώ πιστεύω είναι οτι αυτό είχε νόημα στο βαθμό που προκάλεσε τον κόσμο να το συζητήσει. Να δει τα πράγματα λίγο βαθύτερα. Τώρα όμως χρειάζεται ο καθένας μας να πάρει μια θέση, να διαμορφώσουμε συλλογικά ένα κοινό στόχο και να οργανώσουμε το χάος με σκοπό την επίτευξη του κοινού μας στόχου. Δεν μπορούμε, όμως, να κινηθούμε αν δεν αποφασίσουμε πρώτα με τι θα αντικαταστήσουμε αυτά που θέλουμε να καταλύσουμε. Είναι σημαντικό να δούμε πως κατασκευάζουμε την επαναστατική μας φιγούρα. Με ακριβοπληρωμένα δερμάτνα οι αναρχικοί και αναχρονιστικού τύπου παπούτσια Camper οι αριστεροι; Δεν γίνεται έτσι...Δεν γίνεται να εκφράζουμε την αντικαπιταλιστική μας ιδεολογία κλέβοντας. Μπορούμε όμως να την εκφράζουμε μή αγοράζοντας. Κι επειδή όλο και κάποιοι δε θα μπορέσουν να αντισταθούν στον πειρασμό ας φροντίσουμε να περιφρουρήσουμε αυτό. Γιατί οι νόμοι κλέβοντας και καταστρέφοντας μας καταδικάζουν. Αν όμως φράζαμε ειρηνικά τις εισόδους των καταστημάτων για τι πράγμα θα μπορούσαν να μας καταδικάσουν; Μέχρι εδώ βάψαμε τη Ελλάδα με τη μαυρίλα της ψυχής μας, κι ήταν εντάξει για μένα. Αλλά μέχρι εδώ. Γιατί από εδώ και πέρα εγώ μπορώ να διακρίνω πως είναι σαν παίζουμε το παιχνίδι τους. Κι έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Το θέμα για εμάς είναι αλλού και μ' έναν άλλο τρόπο από το δικό τους πρέπει να το δείξουμε. Να διαφοροποιηθούμε. Ας μην μείνουμε στο να πατάμε πάνω στους άλλους γιατί κι οι άλλοι πάνω σ' εμάς πατούν. Ας δημιουργήσομε κάτι δικό μας, κάτι καινούριο χωρίς να μπορούν να μας καταδικάσουν για αυτό. Χωρίς να μπορούν να μας διώξουν. Ο σημαντικότερος εχθρός βρίσκεται ανάμεσά μας για μένα. Είναι οι φίλοι μας και ο γονείς μας που τους μιλάμε για πορείες και γουρλώνουν τα μάτια λες και τους λεσ να πάνε στον πόλεμο. Είναι αυτοί που την ώρα που "καιγόμαστε" και διαλυόμαστε συνεχίζουν ακάθεκτοι να ψωνίζουν φανελάκια των 200ευρώ. Είναι οι μαμάδες που αντί να βγουν να φωνάξουν στους δρόμους για την οργή τους και να πάρουν από το χέρι και τα παιδιά τους, δεν αφήνουν ούτε τα παιδιά να κατέβουν. Είναι όλοι αυτοί οι ηλικιωμένοι που δηλώνουν αγανακτισμενοι γιατί η σύνταξη δεν φτάνει και πρέπει να τους ζουν τα παιδιά τους, αλλά ψηφίζουν ξανά και ξανά τους ίδιους. Κι αυτό τον εχθρό δεν πρέπει να τον πολεμήσουμε. Πρέπει να τον φέρουμε κοντά μας. Να τον κάνουμε με κάποιο τρόπο να μας καταλάβει. Να τον κάνουμε να νοιώσει τη δύναμη που έχει, να αντιδράσει. Αυτός είναι ο ουσιαστικός αγώνας που οφείλουμε να κάνουμε. Κι αυτό που απαιτείται τώρα είναι συνειδητοποίηση, δημιουργικότητα κα επινοητικότητα!