Τι γίνεται εκεί έξω; Ποιοί είναι αυτοί οι αστυνομικοί που σκοτώνουν 15χρονα παιδιά; Ποιοί είναι αυτοί οι νέοι που κατακαίνε και καταστρέφουν με τόση ευκολία την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και όλη την Ελλάδα; Μήπως δεν είναι μέρος της κοινωνίας μας; Μήπως δεν είμαστε κι εμείς μέρος αυτού του κοινωνικού συστήματος; Σήμερα, εχθές, προχθές οι τηλεοράσεις μας είναι ανοιχτές όλη τη μέρα και παρακολουθούμε αγωνιωδώς τισ ειδήσεις και τα έκτακτα δέλτία. "Ένας αστυνομικός σκότωσε ένα 15χρονο αγόρι". "Αντιεξουσιαστές καίνε την Ελλάδα". ΓΙΑΤΙ;;;; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Σήμερα μ' έπιασαν κλάμματα μόλις κατάφερα, φεύγοντας από διάφορες σχετικές συζητήσεις μέ φίλους και οικογένεια, να μιλήσω λίγο γι' αυτό με τον εαυτό μου. Μπαίνουμε συνέχεια στη θέση να κρίνουμε. Κρίνουμε, σχολιάζουμε, κατεβαίνουμε και σε καμιά πορεία κι όλα καλά. Είμαστε συνηδειτοποιημένοι πολίτες. Κι όλα καλά!!!!! Οι αστυνοικοί είναι καθίκια, οι νέοι που καταστρέφουν ανεγκέφαλοι και βάνδαλοι, κι εμείς άρχοντες στον καναπέ μας απλά τους κρίνουμε. Και στην καλύτερη περίπτωση, "φταίει το σύστημα". Ποιό σύστημα ρε παιδιά; Ποιός το φτιάχνει αυτο το "σύστημα"; Από τι αποτελείται; Εμείς δεν κάνουμε τίποτα σ' αυτό; Να σας πω, λοιπόν, γιατί έκλαιγα. Γιατί συνειδητοποίησα την τεράστια ευθύνη μου σ' αυτο. Πόσο πολύ φταίω που αυτός ο 15χρονος βρέθηκε προχθές εκεί. Πόσο πολύ φταίω που βρέθηκε εκεί και αυτός ο αστυνομικός. Σκέφτηκα οτι αυτοί οι νέοι και οι αστυνομικοί κάτι θέλουν να μας πουν. Όχι κάτι δικό τους. Κάτι δικό μας. Κάτι που αφορά όλους μας. Απλά αυτοί το λένε. Ακόμα κι αν δεν έχουν καμία συνείδηση του τι είναι αυτό που θέλουν να πούν. Λένε αυτό που εμείς δε λέμε. Μαυρίζουν τις πόλεις για να βγάλουν την μαυρίλα της ψυχής μας. Αφήσαμε για μια φορά ακόμα τα παιδιά "να βγάλουν το φίδι από την τρύπα". Να εκτονώσουν την οργή μας. Αφήσαμε αυτόν τον αστυνομικό να σκοτώσει εκείνο το παιδί για να εκφράσει εκείνος κι όχι εμείς τη διαστροφή του συστήματος που έχουμε φτιάξει.
Εγώ νοιώθω ευθύνη για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και με αφορούν. Νοιώθω ευθύνη όταν δεν έχω μια θέση, έναν ενεργό ρόλο κι αφήνω τα πράγματα να κυλούν. Νοιώθω τεράστια ευθύνη που δεν έχω βρεί ακόμα κάτι να κάνω. Εγώ δεν μπορώ να αποδώσω σε κανένα μεγαλύτερη ευθύνη απο αυτή που αποδίδω στον εαυτό μου. Και αν εγώ δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο για να δράσω, πως να μπορούν τα παιδιά να δράσουν μ' ένα "σωστό" τρόπο; Ας μην κρίνουμε κανέναν λοιπόν πριν κρίνει ο καθένας μας το ΕΓΩ του.
Ας ρίξουμε ιδέες στο τραπέζι για να δουμε πώς τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Ας πάρει ο καθένας την ευθύνη του ν' αλλάξει, μήπως και καταφέρουμε να αλλάξουμε αυτο το σύστημα που αποτελείται και απο εμάς!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
έχεις δίκιο να λυπάσαι και να αγανακτείς. έχεις δίκιο να θεωρείς τον εαυτό σου συνυπεύθυνο για όλο αυτό που συμβαίνει. είμαστε φυσικά μέρος του. Απλώς έχω βαρεθεί ακόμα και αυτό να ακούω, πως φταίμε, χωρίς να μπορούμε να βρούμε κάτι να κάνουμε. δεν αρκεί...δεν ξέρω τι, αλλά κάτι άλλο. κάτι ουσιαστικό. Μπορεί να μην καθόμαστε στον καναπέ μας, στην ασφάλειά μας και να ρίχνουμε ευθύνες, αλλά τι? Γράφουμε σε ένα blog, και απλώς ηρεμούμε τις δικές μας τύψεις τελικά. τι να ρίξουμε στο τραπέζι των συζητήσεων λοιπόν...πως να αλλάξουμε μια σάπια κοινωνία που μας την επιβάλλουν απο τότε που υπάρχουμε? Πόση δύναμη έχουμε να τρίξουμε τα θεμέλια τελικά, σε κάτι τόσο τεράστιο..τόσο πιο πάνω απο μάς. δυστυχώς είμαστε μαριονέτες..έτσι το βλέπω. Και η θλίψη μου με πνίγει, με κατατρώει...με αποδυναμώνει και με ισοπεδώνει. Γιατί η σαπίλα είναι γενική, και οφείλει να συντηρείται, για να υπάρχει και το κακό, μαζί με το καλό, όπως συμβαίνει παντού. Ρίξε μια ιδέα που να αξίζει σε παρακαλώ...
Όλοι φταίμε αυτό είναι σίγουρο. Και η συνειδητοποίηση είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα. Εκτός από την συνειδητοποίηση πρέπει να ξεπεράσουμε και αυτό το συναίσθημα της αδυναμίας. Της αδυναμίας του να αλλάξουμε τα πράγματα του να επηρεάσουμε τον κόσμο του να νιώσουμε πως κάνουμε κάτι σημαντικό. Όπως είπε και η norma εμείς είμαστε το σύστημα και μόνο εμείς μπορούμε να το αλλάξουμε. Για να γίνει πρέπει να αλλάξουμε εμείς πρώτα λοιπόν. Πρέπει να φύγουμε από την απάθεια να σταματήσουμε να αδιαφορούμε, να αλλάξουμε συνήθειες μυαλά και να απαγκιστρωθούμε από τα λάθη των προγενέστερών μας. Πρέπει να μάθουμε από αυτά και να τα αλλάξουμε από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο όχι να τα μιμούμαστε. Να συνειδητοποιήσουμε και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα πως οι αλλαγές δεν θα έρθουν αύριο δεν θα είναι άμεσα ορατές αλλά θα τις ζήσουν τα παιδιά μας. Εμείς δεν πληρώνουμε τα λάθη των γονέων μας? Της γενιάς τους? Το ποια είναι αυτά και πως θα τα αλλάξουμε το έχει ο καθένας μόνος του. Ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό πρώτα για να νιώθει καλύτερα με τον εαυτό του και μετέπειτα γιατί έτσι κάνει καλό σε όλους. Αν όλοι το κάνουμε αυτό και πείσουμε και τους γύρο μας να το κάνουν τότε είμαι σίγουρος πως σε βάθος χρόνου κάτι θα αλλάξει. Η αδιαφορία και η απάθεια δεν οδηγεί πουθενά. Ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.
Όσο για το τραγικό περιστατικό του θανάτου του παιδιού αυτά τα έκτροπα για μένα είναι καταδικαστέα. Βία στην βία της εξουσίας δεν είναι η λύση. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούμε την ίδια βία που σκότωσε αυτό το παιδί και για την οποία βγαίνουμε στους δρόμους.
Δημοσίευση σχολίου