και συνεχίζω...όπως συνεχίζουν...

Το ξέρω πως ούτε η ανάρτηση ενός κειμένου βοηθάει. Από μόνη της κι αυτή δεν αλλάζει τίποτα. Όμως δεν συμφωνώ στο οτι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δεν αποδέχομαι οτι είμαι μαριονέτα. Γιατί αν φτάσω να αποδεχτώ αυτό τότε τι στα κομμάτια κάνουμε εδώ; Γιατί να ζούμε υπηρετώντας τους άλλους; Εγώ αδυνατώ να πιστέψω οτι όλους εμάς που ζούμε στην Ελλάδα μας κάνουν οτι θέλουν μερικοί άνθρωποι που κάθονται στα έδρανα. Ξέρεις γιατί; Γιατί εμείς τους βάζουμε να κάθονται εκεί. Κι εμείς μάλλον βολευόμαστε να λέμε πως αυτοί φταίνε για όλα ή οι προηγούμενοι ή δεν ξέρω ποιοί άλλοι, πάντως άλλοι, όχι εμείς. Έτσι κι αλλιώς αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν το προσπαθούμε καν. Και τα πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν εις βάρος μας δυστυχώς. Και δεν προστατεύουμε όχι μόνο τους εαυτούς μας, αλλά δεν φροντίζουμε καν να αφήσουμε στους επόμενους που θα είναι τα παιδιά μας ούτε ένα καλύτερο τρόπο ζωής ούτε - κι αυτό για μένα είναι το σημαντικότερο- μια ιδεολογία. Μια πίστη πως τα πράγματα αλλάζουν. Μια αίσθηση αγωνιστικότητας, διεκδίκησης. Δε θα έχουμε να αφήσουμε μια ιστορία. Νομίζω πως αν κανείς ανατρέξει σε σπουδαίες επαναστατικές κινήσεις του παρελθόντος θα διαπιστώσει πως κάθε φορά πριν η επανάσταση γίνει, φάνταζε ουτοπική. Πριν τα πράγματα αλλάξουν, έμοιαζε σαν τίποτα να μην μπορεί να αλλάξει. Και πριν ο λαός ή μια μεγάλη μερίδα του συσπειρωθεί, αυτό έμοιαζε αδύνατο. Αυτό που θέλω να πω, είναι οτι η ιστορία αποδεικνύει πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και πως πάντα οι αλλαγές γίνονται από τους ανθρώπους που ζούν στο "εδώ και τώρα". Από τους απλούς ανθρώπους κι όχι από αυτούς που κυβερνούν. Πάντα έφτανε κάποια στιγμή που οι καταστάσεις έδειχναν οτι αυτοί που κυβερνούν είναι ανίκανοι να πάνε την ιστορία παρακάτω.Κι έτσι έπαιρνε τα ηνία ο απλός λαός. Δεν ξέρω αν είναι η ώρα τώρα, αλλά και πάλι μοιάζει πως τα πράγματα δεν μπορούν παρά να αλλάξουν. Κι επειδή δεν τα διαβάζουμε στα βιβλία της ιστορίας, ώστε να είναι ξεκάθαρο "με ποιούς θα είμαστε", αλλά τα ζούμε, είναι σημαντικό να έχει τουλάχιστον ο καθένας μας μια θέση γιατί ίσως έρθει σύντομα η ώρα να υπερασπιστούμε αυτό που πιστεύουμε. Και θεωρώ, επίσης, οτι όλοι αυτοί οι νεαροί "βάνδαλοι" που εχθές το βράδυ κατέστρεψαν διάφορες πόλεις της Ελλάδας -εν όψει εορτών, μάλιστα!- μας χτυπάνε τα καμπανάκια. Καίνε και καταστρέφουν τα πάντα στο διάβα τους γιατί κανείς δεν τους έδωσε μια ιδεολογία κι έναν τρόπο να την εκφράσουν πιο δημιουργικό. Γιατί προφανώς μεγάλωσαν στους πυρήνες οικογενειών που πάντα γκρίνιαζαν οτι τα πράγματα δεν είναι καλά, αλλά ποτέ δεν αντέδρασαν, δεν έκαναν κάτι για να τ' αλλάξουν. Γιατί κι αυτοί βολεύονταν να πιστεύουν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τ' αλλάξουν. Μεγάλωσαν σε μια κοινωνία διαρκώς απογοητευμένη με το "σύστημα". Αυτά τα παιδιά μας δείχνουν έμπρακτα πως όλοι μας αποτελούμε το σύστημα. Όλοι μας το επηρεάζουμε! Δεν επικροτώ την κίνησή τους. Επικροτώ όμως τη δύναμή τους. Επικροτώ το γεγονός οτι κατάφεραν έστω για λίγο να μας ταράξουν. Ότι κατάφεραν 3 μέρες να εξουσιάζουν τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας κι αυτό κάτι δείχνει. Δείχνει αν μη τι άλλο ότι οι άνθρωποι μπορούν να έχουν δύναμη και τότε καμιά εξουσία δεν τους σταματά, γιατί αυτοί οι ίδιοι πλέον έχουν την εξουσία. Κι επειδή μου ζητάς ιδέα, θα σου πω οτι καμιά ιδέα δεν έχει νόημα αν σ' αυτό εδω το τραπέζι καθόμαστε μόνο οι δυό μας. Η πρώτη ιδέα, λοιπόν, είναι να μεγαλώσουμε το τραπέζι της αγανάκτησης μήπως και καταφέρουμε η φωνή μας να γίνει κραυγή. Κι ύστερα να' σαι σίγουρη πως θα υπάρξουν πολλές ιδέες όχι μόνο από εμένα. Μπορούμε να εμπνευστούμε ο ένας απο τον άλλο, αρκεί να είμαστε πολλοί.