Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Ας εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία

Αυτό που χρειάζεται κατά τη γνώμη μου είναι να δούμε πίσω από όλα αυτά μια τεράστια ευκαιρία. Ευκαιρία για αλλαγή. Ωστόσο, καμιά ευκαιρία δεν είναι από μόνη της σημαντική, αν δεν υπάρχει κάποιος να την αξιοποιήσει. Να την αξιοποιήσει με τρόπο τέτοιο, ώστε να πάει παρακάτω. Με τρόπο δημιουργικό. Κουράστηκα από όλες αυτές τις συζητήσεις που καταλήγουν, στην καλύτερη περιπτωση, στο οτι φταίει το σύστημα. Λες κι εμείς ειμαστε τελειως έξω απο αυτό. Δεν φροντίζουμε καθημερίνα με νύχια και με δόντια να το συντηρήσουμε; Να το αμφισβητήσουμε που και που, αλλά με τρόπο τέτοιο ώστε στην πραγνματικότητα να νομιμοποιούμε την ύπαρξή του;Δεν ξέρω, αλλά εγώ νομίζω οτι το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ισότιμα μέλη του, αν όχι πιο ισχυρά. Εμείς ψηφίζουμε και συντηρούμε αυτή τη διακυβέρνηση-όχι τη συγκεκριμένη κυβέρνηση απαραίτητα-αλλά τον τρόπο. Εμείς επιλέγουμε να ανεβάζουμε κάθε 4 χρόνια κάποια πρόσωπα στην "εξουσία" για να μπορούμε στο πρόσωπό τους να εκφράζουμε την οργή μας. Γιατί αν δεν υπάρχουν αυτοί ποιόν θα βρίζουμε; Με ποιόν θα αγανακτούμε; Ποιός θα προσωποποιεί τη διαστροφή μας; Οφείλουμε στους εαυτού μας να αλλάξουμε τον τρόπο που ορίζουμε τον εαυτό μας μέσα σις καταστάσεις. Οφείλουμε να απεγκλωβιστούμε από κατηγορίες και ταμπέλες και να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχει ο καθένας μας για να κάνει μια ουσιαστική επανάσταση. Δεν έχει νόημα να μείνουμε σε μια κατάσταση κριτική απέναντι σε ότι συμβαίνει ή συνέβη αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος που έσπασαν και κατάκαψαν την Ελλάδα. Αυτό που εγώ πιστεύω είναι οτι αυτό είχε νόημα στο βαθμό που προκάλεσε τον κόσμο να το συζητήσει. Να δει τα πράγματα λίγο βαθύτερα. Τώρα όμως χρειάζεται ο καθένας μας να πάρει μια θέση, να διαμορφώσουμε συλλογικά ένα κοινό στόχο και να οργανώσουμε το χάος με σκοπό την επίτευξη του κοινού μας στόχου. Δεν μπορούμε, όμως, να κινηθούμε αν δεν αποφασίσουμε πρώτα με τι θα αντικαταστήσουμε αυτά που θέλουμε να καταλύσουμε. Είναι σημαντικό να δούμε πως κατασκευάζουμε την επαναστατική μας φιγούρα. Με ακριβοπληρωμένα δερμάτνα οι αναρχικοί και αναχρονιστικού τύπου παπούτσια Camper οι αριστεροι; Δεν γίνεται έτσι...Δεν γίνεται να εκφράζουμε την αντικαπιταλιστική μας ιδεολογία κλέβοντας. Μπορούμε όμως να την εκφράζουμε μή αγοράζοντας. Κι επειδή όλο και κάποιοι δε θα μπορέσουν να αντισταθούν στον πειρασμό ας φροντίσουμε να περιφρουρήσουμε αυτό. Γιατί οι νόμοι κλέβοντας και καταστρέφοντας μας καταδικάζουν. Αν όμως φράζαμε ειρηνικά τις εισόδους των καταστημάτων για τι πράγμα θα μπορούσαν να μας καταδικάσουν; Μέχρι εδώ βάψαμε τη Ελλάδα με τη μαυρίλα της ψυχής μας, κι ήταν εντάξει για μένα. Αλλά μέχρι εδώ. Γιατί από εδώ και πέρα εγώ μπορώ να διακρίνω πως είναι σαν παίζουμε το παιχνίδι τους. Κι έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Το θέμα για εμάς είναι αλλού και μ' έναν άλλο τρόπο από το δικό τους πρέπει να το δείξουμε. Να διαφοροποιηθούμε. Ας μην μείνουμε στο να πατάμε πάνω στους άλλους γιατί κι οι άλλοι πάνω σ' εμάς πατούν. Ας δημιουργήσομε κάτι δικό μας, κάτι καινούριο χωρίς να μπορούν να μας καταδικάσουν για αυτό. Χωρίς να μπορούν να μας διώξουν. Ο σημαντικότερος εχθρός βρίσκεται ανάμεσά μας για μένα. Είναι οι φίλοι μας και ο γονείς μας που τους μιλάμε για πορείες και γουρλώνουν τα μάτια λες και τους λεσ να πάνε στον πόλεμο. Είναι αυτοί που την ώρα που "καιγόμαστε" και διαλυόμαστε συνεχίζουν ακάθεκτοι να ψωνίζουν φανελάκια των 200ευρώ. Είναι οι μαμάδες που αντί να βγουν να φωνάξουν στους δρόμους για την οργή τους και να πάρουν από το χέρι και τα παιδιά τους, δεν αφήνουν ούτε τα παιδιά να κατέβουν. Είναι όλοι αυτοί οι ηλικιωμένοι που δηλώνουν αγανακτισμενοι γιατί η σύνταξη δεν φτάνει και πρέπει να τους ζουν τα παιδιά τους, αλλά ψηφίζουν ξανά και ξανά τους ίδιους. Κι αυτό τον εχθρό δεν πρέπει να τον πολεμήσουμε. Πρέπει να τον φέρουμε κοντά μας. Να τον κάνουμε με κάποιο τρόπο να μας καταλάβει. Να τον κάνουμε να νοιώσει τη δύναμη που έχει, να αντιδράσει. Αυτός είναι ο ουσιαστικός αγώνας που οφείλουμε να κάνουμε. Κι αυτό που απαιτείται τώρα είναι συνειδητοποίηση, δημιουργικότητα κα επινοητικότητα!

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Δε διαφωνώ σε τίποτα απ' ότι λες. Ωστόσο δεν ξέρω κατά πόσον συνέφερε την κυβέρνηση να βγεί από τη μέση το θέμα του Βατοπεδίου και να προβάλλεται αυτό. Και οι μέρες εξουσίας των αντιεξουσιαστών μετράνε τις 6 πια και συνεχίζουν...Θεωρώ πιο πιθανό να πέσει η κυβέρνηση λόγω της αδυναμίας της να διαχειριστεί την κατάσταση παρά λόγω του Βατοπεδίου. Εκτός αν υποθέσουμε οτι εκεί στοχεύουν. Σε καμία περίπτωση πάντως δε θεωρώ όφελος το να πέσει η κυβέρνηση. Δεν μου καίγεται καρφάκι για το ποιά κυβέρνηση έχουμε γιατί οι επιλογές μας είναι περιορισμένες και εμένα προσωπικά καμιά απο αυτές δεν μου κάνει. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου κάθε φορά που πρέπει να ψηφίσω, γιατί το κριτήριό μου είναι όχι ποιός είναι καλύτερος αλλά ποιός είναι χειρότερος. Ψηφίζω τους λιγότερο μαλάκες. Δεν ψηφίζω κάποιον για να βγεί αλλά για να μη βγεί κάποιος άλλος ή για να πάρει ένα λιγότερο ισχυρό κόμμα μεγαλύτερο ποσοστό. Και το χειρότερο από όλα είναι οτι πιθανότατα δεν είμαι η μόνη που ψηφίζει έτσι! Δεν ξέρω ακριβώς να το εξηγήσω αλλά εμένα όλα αυτά έχουν αρχίσει να μου δημιουργούν μια αίσθηση αισιοδοξίας. Κάτι κινείται!

και συνεχίζω...όπως συνεχίζουν...

Το ξέρω πως ούτε η ανάρτηση ενός κειμένου βοηθάει. Από μόνη της κι αυτή δεν αλλάζει τίποτα. Όμως δεν συμφωνώ στο οτι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δεν αποδέχομαι οτι είμαι μαριονέτα. Γιατί αν φτάσω να αποδεχτώ αυτό τότε τι στα κομμάτια κάνουμε εδώ; Γιατί να ζούμε υπηρετώντας τους άλλους; Εγώ αδυνατώ να πιστέψω οτι όλους εμάς που ζούμε στην Ελλάδα μας κάνουν οτι θέλουν μερικοί άνθρωποι που κάθονται στα έδρανα. Ξέρεις γιατί; Γιατί εμείς τους βάζουμε να κάθονται εκεί. Κι εμείς μάλλον βολευόμαστε να λέμε πως αυτοί φταίνε για όλα ή οι προηγούμενοι ή δεν ξέρω ποιοί άλλοι, πάντως άλλοι, όχι εμείς. Έτσι κι αλλιώς αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν το προσπαθούμε καν. Και τα πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν εις βάρος μας δυστυχώς. Και δεν προστατεύουμε όχι μόνο τους εαυτούς μας, αλλά δεν φροντίζουμε καν να αφήσουμε στους επόμενους που θα είναι τα παιδιά μας ούτε ένα καλύτερο τρόπο ζωής ούτε - κι αυτό για μένα είναι το σημαντικότερο- μια ιδεολογία. Μια πίστη πως τα πράγματα αλλάζουν. Μια αίσθηση αγωνιστικότητας, διεκδίκησης. Δε θα έχουμε να αφήσουμε μια ιστορία. Νομίζω πως αν κανείς ανατρέξει σε σπουδαίες επαναστατικές κινήσεις του παρελθόντος θα διαπιστώσει πως κάθε φορά πριν η επανάσταση γίνει, φάνταζε ουτοπική. Πριν τα πράγματα αλλάξουν, έμοιαζε σαν τίποτα να μην μπορεί να αλλάξει. Και πριν ο λαός ή μια μεγάλη μερίδα του συσπειρωθεί, αυτό έμοιαζε αδύνατο. Αυτό που θέλω να πω, είναι οτι η ιστορία αποδεικνύει πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και πως πάντα οι αλλαγές γίνονται από τους ανθρώπους που ζούν στο "εδώ και τώρα". Από τους απλούς ανθρώπους κι όχι από αυτούς που κυβερνούν. Πάντα έφτανε κάποια στιγμή που οι καταστάσεις έδειχναν οτι αυτοί που κυβερνούν είναι ανίκανοι να πάνε την ιστορία παρακάτω.Κι έτσι έπαιρνε τα ηνία ο απλός λαός. Δεν ξέρω αν είναι η ώρα τώρα, αλλά και πάλι μοιάζει πως τα πράγματα δεν μπορούν παρά να αλλάξουν. Κι επειδή δεν τα διαβάζουμε στα βιβλία της ιστορίας, ώστε να είναι ξεκάθαρο "με ποιούς θα είμαστε", αλλά τα ζούμε, είναι σημαντικό να έχει τουλάχιστον ο καθένας μας μια θέση γιατί ίσως έρθει σύντομα η ώρα να υπερασπιστούμε αυτό που πιστεύουμε. Και θεωρώ, επίσης, οτι όλοι αυτοί οι νεαροί "βάνδαλοι" που εχθές το βράδυ κατέστρεψαν διάφορες πόλεις της Ελλάδας -εν όψει εορτών, μάλιστα!- μας χτυπάνε τα καμπανάκια. Καίνε και καταστρέφουν τα πάντα στο διάβα τους γιατί κανείς δεν τους έδωσε μια ιδεολογία κι έναν τρόπο να την εκφράσουν πιο δημιουργικό. Γιατί προφανώς μεγάλωσαν στους πυρήνες οικογενειών που πάντα γκρίνιαζαν οτι τα πράγματα δεν είναι καλά, αλλά ποτέ δεν αντέδρασαν, δεν έκαναν κάτι για να τ' αλλάξουν. Γιατί κι αυτοί βολεύονταν να πιστεύουν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τ' αλλάξουν. Μεγάλωσαν σε μια κοινωνία διαρκώς απογοητευμένη με το "σύστημα". Αυτά τα παιδιά μας δείχνουν έμπρακτα πως όλοι μας αποτελούμε το σύστημα. Όλοι μας το επηρεάζουμε! Δεν επικροτώ την κίνησή τους. Επικροτώ όμως τη δύναμή τους. Επικροτώ το γεγονός οτι κατάφεραν έστω για λίγο να μας ταράξουν. Ότι κατάφεραν 3 μέρες να εξουσιάζουν τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας κι αυτό κάτι δείχνει. Δείχνει αν μη τι άλλο ότι οι άνθρωποι μπορούν να έχουν δύναμη και τότε καμιά εξουσία δεν τους σταματά, γιατί αυτοί οι ίδιοι πλέον έχουν την εξουσία. Κι επειδή μου ζητάς ιδέα, θα σου πω οτι καμιά ιδέα δεν έχει νόημα αν σ' αυτό εδω το τραπέζι καθόμαστε μόνο οι δυό μας. Η πρώτη ιδέα, λοιπόν, είναι να μεγαλώσουμε το τραπέζι της αγανάκτησης μήπως και καταφέρουμε η φωνή μας να γίνει κραυγή. Κι ύστερα να' σαι σίγουρη πως θα υπάρξουν πολλές ιδέες όχι μόνο από εμένα. Μπορούμε να εμπνευστούμε ο ένας απο τον άλλο, αρκεί να είμαστε πολλοί.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Είμαι κι εγώ μέρος του συστήματος!

Τι γίνεται εκεί έξω; Ποιοί είναι αυτοί οι αστυνομικοί που σκοτώνουν 15χρονα παιδιά; Ποιοί είναι αυτοί οι νέοι που κατακαίνε και καταστρέφουν με τόση ευκολία την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και όλη την Ελλάδα; Μήπως δεν είναι μέρος της κοινωνίας μας; Μήπως δεν είμαστε κι εμείς μέρος αυτού του κοινωνικού συστήματος; Σήμερα, εχθές, προχθές οι τηλεοράσεις μας είναι ανοιχτές όλη τη μέρα και παρακολουθούμε αγωνιωδώς τισ ειδήσεις και τα έκτακτα δέλτία. "Ένας αστυνομικός σκότωσε ένα 15χρονο αγόρι". "Αντιεξουσιαστές καίνε την Ελλάδα". ΓΙΑΤΙ;;;; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Σήμερα μ' έπιασαν κλάμματα μόλις κατάφερα, φεύγοντας από διάφορες σχετικές συζητήσεις μέ φίλους και οικογένεια, να μιλήσω λίγο γι' αυτό με τον εαυτό μου. Μπαίνουμε συνέχεια στη θέση να κρίνουμε. Κρίνουμε, σχολιάζουμε, κατεβαίνουμε και σε καμιά πορεία κι όλα καλά. Είμαστε συνηδειτοποιημένοι πολίτες. Κι όλα καλά!!!!! Οι αστυνοικοί είναι καθίκια, οι νέοι που καταστρέφουν ανεγκέφαλοι και βάνδαλοι, κι εμείς άρχοντες στον καναπέ μας απλά τους κρίνουμε. Και στην καλύτερη περίπτωση, "φταίει το σύστημα". Ποιό σύστημα ρε παιδιά; Ποιός το φτιάχνει αυτο το "σύστημα"; Από τι αποτελείται; Εμείς δεν κάνουμε τίποτα σ' αυτό; Να σας πω, λοιπόν, γιατί έκλαιγα. Γιατί συνειδητοποίησα την τεράστια ευθύνη μου σ' αυτο. Πόσο πολύ φταίω που αυτός ο 15χρονος βρέθηκε προχθές εκεί. Πόσο πολύ φταίω που βρέθηκε εκεί και αυτός ο αστυνομικός. Σκέφτηκα οτι αυτοί οι νέοι και οι αστυνομικοί κάτι θέλουν να μας πουν. Όχι κάτι δικό τους. Κάτι δικό μας. Κάτι που αφορά όλους μας. Απλά αυτοί το λένε. Ακόμα κι αν δεν έχουν καμία συνείδηση του τι είναι αυτό που θέλουν να πούν. Λένε αυτό που εμείς δε λέμε. Μαυρίζουν τις πόλεις για να βγάλουν την μαυρίλα της ψυχής μας. Αφήσαμε για μια φορά ακόμα τα παιδιά "να βγάλουν το φίδι από την τρύπα". Να εκτονώσουν την οργή μας. Αφήσαμε αυτόν τον αστυνομικό να σκοτώσει εκείνο το παιδί για να εκφράσει εκείνος κι όχι εμείς τη διαστροφή του συστήματος που έχουμε φτιάξει.
Εγώ νοιώθω ευθύνη για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και με αφορούν. Νοιώθω ευθύνη όταν δεν έχω μια θέση, έναν ενεργό ρόλο κι αφήνω τα πράγματα να κυλούν. Νοιώθω τεράστια ευθύνη που δεν έχω βρεί ακόμα κάτι να κάνω. Εγώ δεν μπορώ να αποδώσω σε κανένα μεγαλύτερη ευθύνη απο αυτή που αποδίδω στον εαυτό μου. Και αν εγώ δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο για να δράσω, πως να μπορούν τα παιδιά να δράσουν μ' ένα "σωστό" τρόπο; Ας μην κρίνουμε κανέναν λοιπόν πριν κρίνει ο καθένας μας το ΕΓΩ του.
Ας ρίξουμε ιδέες στο τραπέζι για να δουμε πώς τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Ας πάρει ο καθένας την ευθύνη του ν' αλλάξει, μήπως και καταφέρουμε να αλλάξουμε αυτο το σύστημα που αποτελείται και απο εμάς!